EEN MADELIEFJE OP EEN KEUKENSTOEL
Stel je zou een bloempje zijn, een madeliefje… en je moest al die tijd op één plaats in het gras staan. Gebonden aan en verankerd in dat millimetertje grond waarop je geboren bent en waarin je een paar maanden later weer sterft. Nog geeneens tussendoor wat boodschapjes te kunnen doen in het winkelcentrum even verderop…altijd op één plek te moeten staan. Een schrikbeeld voor de mens.
Ach liever misschien dan maar een slak te zijn, vrijer dan een bloempje in het gras? Een slak kan zich tenminste 5 meter per uur voortbewegen. Stel je voor! 5 meter per uur. Blijft een verschrikking nietwaar?
Misschien een koe dan? Rustig wat herkauwen in de opgesloten wei en verder niets? Een pissebed in het donker wachtend onder een bloempot?
De gedachte alleen al maakt ons ongelukkig want we zijn namelijk als mens geboren. En die zijn in het algemeen plichtmatig ambitieus altijd op weg naar nog meer, nog beter en nog groter omdat tijd geld kost. Vanaf het moment dat we ons bed uitschieten, de dag inrennen en met rappe benen automatisch onze dagelijkse plichten en afspraken in ons eigen tempo tot aan de avond afwerken, zijn we als robotten. Liefst meerdere dingen in één moment doen, liefst zo snel en veel mogelijk effe dit en effe dat…Daar gaat het om.
Maar zal ik nu eerlijk wat zeggen?
Wij zouden in principe alle wezens kunnen zijn! Een bloempje, een slak, een Chita, een herkauwende koe, een vaatkwast op het aanrecht, de wind, een roerloze vlinder, een schemerlamp op je leestafeltje. Het heeft niets te maken met het toevallige wezen waarin we geboren zijn. Het is alleen maar een kwestie van de geest. Het is onze ongeduldige mensengeest die altijd sneller wil dan waar we zijn op dat moment. Dat is de ingesleten gewoonte-verschrikking.
Dat is het euvel waar een mens in het algemeen aan lijdt. Aan zichzelf.
Ik las dat er zelfs in Japan bepaalde bossen worden aangelegd om zo een mens terug tot zijn zengeest te brengen. Door kalm te leren bewegen en te lopen.
Hoe veel simpeler is het. Of je op de Zuidpool of op je eigen toilet zit. Wees waar je NU bent. Als je heel kalm loopt van je slaapkamer naar je woonkamer heb je echt geen aangelegd bos nodig. De Zengeest is overal in jou waar jij bent waar je NU bent. In zitten, staan, liggen of werken.
Probeer maar eens een madeliefje op je eigen keukenstoel te zijn. Eindelijk rust. Je hoeft helemaal nergens naartoe. Heerlijk!