IK HOU NIET VAN ZWEMMEN

IK HOU NIET VAN ZWEMMEN

Vandaag liepen in Brussel 70.000 mensen een klimaatmars om te betogen tegen de Belgische regering en tegen hun politici die loze beloftes rondstrooien inzake de Europese klimaataanpak. Donderdag, een paar dagen geleden, voor de vierde keer in deze maand, betoogden maar liefst 30.000 scholieren in een zelfde klimaatmars in Brussel, straffen riskerend omdat ze die dag van school spijbelden. Volgende week donderdag zullen er nog meer leerlingen de straat opgaan, het einde is nog niet in zicht. De toon is onomkeerbaar gezet.
Merkwaardig genoeg zwijgt het internationale nieuws hierover in alle toonaarden. Kennelijk blijken andere onderhandelingen importanter dan deze vanuit de ondergrond opkomende protestbewegingen van ‘slechts’ jongeren die hun toekomstige aarde in de zee zien verdwijnen. (‘ik hou niet van zwemmen’… ‘je kind groeit niet zo snel als de zee stijgt’… ‘hoor je me ook als ik niet spijbel?’… ‘Onze planeet moet langer meegaan dan onze kat’ waren enkele leuzen). Een bijzonder historisch moment mijns inziens.

Als ik nu naar buiten kijk, naar wat 25 jaar geleden nog een stil agrarisch groen gebied was, zie ik hoe terecht deze jongeren in protest gaan: in die 25 jaar zijn in de omgeving van ons huis kolossen van mega-lange bunkers uit het beton opgerezen, elk jaar komen er gemiddeld 10 bij. Geen akker blijft over. In de lugubere megastallen worden miljoenen kippen gekweekt die, om de zes weken, als een industrieel massaproduct naar China geëxporteerd worden. Het landschap rondom mij verandert geleidelijk aan in een betonnen industrieveld.
Maar daar valt niets aan te doen: statistieken en grafieken in de milieurapporten tonen aan dat er geen gevaar dreigt voor enig grondwaterprobleem en dat de luchtkwaliteit, de fijnstof en de geur een te verwaarlozen factor zijn (eenmaal zagen we hier een milieubusje luchtmetingen verrichten: in de storm). Landschappelijk gezien worden de betonnen stallen door de milieudeskundigen beschreven als toegevoegde waarde voor het natuurschoon door de mooie bomenaanplant rondom de stallen en de geitjes en alpaca’s er omheen.
Maar in al die jaren heb ik geen begroeiing gezien op een paar verdorde struikjes na. En de beestjes, als die er al zijn? Troosteloos en eenzaam staan ze wat te grazen naast de stenen bunkers. Niemand verder te zien bij de stallen, alles werkt vanzelf en automatisch. In veel gevallen zit de baas overdag op zijn werk. De stallen zijn zijn bijbaantje.

Ik ben van oudsher een betoogster, en voel dus mijn hart kloppen als ik al die scholieren tezamen vreedzaam en bewust en zo verstandig zie demonstreren. Ik hoef er niet bij te zijn maar in mijn hart ben ik er wél helemaal bij. Opkomen voor de aarde, opkomen voor recht op leefruimte en zuivere (adem)lucht. Ik heb het zoveel gedaan. Het raakt elke cel van mijn wezen.
Maar nu is het kennelijk pas echt de tijd, want het bewustzijn is hiervoor nu rijp. We ontdekken dat we nu zelf iets moeten doen. Het ego van alle politieke machten en economische belangen –  we meenden naïef dat de aarde door tamelijk wijze leiders bestuurd werd –  is aan het licht gekomen en staat op wankelen. Omdat het niet meer werkt, behalve ten koste van de aarde.
Een nieuw bewustzijn moet langzaam het oude gaan vervangen. En dat nieuwe bewustzijn komt van onderaf, vanuit een jongeren-perspectief, vanuit ons diepere stille zelf. Verandering van eten, verandering van denken, verandering van omgaan met onszelf, verandering van loslaten en een eenvoudiger leven leiden, verandering van ‘hebben’ in ‘zijn’.
Kunnen we hiermee de wereld veranderen? Verandering in de wereld kan alleen maar plaatsvinden als ik mezelf verander. Hebben we hiermee de oorlog uit de wereld geholpen? Pas als ik mezelf zachter en wijder voel worden verandert het wereldklimaat. Wij staan niet los van de wereld en van de aarde en van elkaar… de eenheid wordt steeds meer zichtbaar. Zeker onze verbinding met de aarde wordt duidelijker.Voel dat ze zegt:

Je hebt niets te winnen…in oude tijden dacht je nog te kunnen winnen.
Je hebt niets te verliezen…in oude tijden dacht je nog te kunnen verliezen.
De grootste en nieuwste ontdekking is: de geest is gewoon stil. Geef je daar maar aan over, dan verschijnt de rust en de energie vanzelf die je niet van de aarde hoeft weg te roven. Integendeel, je voedt haar ermee.