HO’OPONOPONO

HO’OPONOPONO

Daar reed hij de afrit af, de weg op. Vrrroemmm….Tot aan de bocht verderop draaide hij zich steeds om, om te zwaaien. Toen was hij verdwenen, mijn grote kleinzoon van 16. Even was het doodstil.

Ik liep terug naar huis, waar niemand meer over was. De hele familie op vakantie. Kippen, katten, een groot konijn en een kom met vissen bleven achter. Maar Bob, mijn kleinzoon wilde niet mee met zijn vader, moeder en zijn zusje. Hij wilde perse thuisblijven en ook nog 6 dagen alleen naar Limburg gaan, naar zijn opa en oma en zijn neefjes…op zijn oldtimer puch brommer.
Vandaag was het zover.
Ik pakte mijn mobieltje en zocht de life locatie die Bob voor mij ingesteld had. Daar zag ik nu een klein blauw stipje razen door het Brabantse landschap via Wernhout, Zundert, Oekel, Breda en Bavel op weg naar Limburg. Via de satelliet kon ik exact volgen in welke omgeving hij reed. “Kom nu op een wandelpad, en zal moeten afstappen” appte hij me even later. Het blauwe stipje bleef op dezelfde plaats staan. Even later zag ik het stipje weer voortrazen. “Ben er maar omheen gereden”. Top! Zou hij het halen? Zou zijn antieke puch, door hem helemaal vernieuwd en hersteld, het redden? “Tuurlijk…niets zo sterk als een puch”, stelt hij trots. Helemaal naar Limburg? Ik zou de hele dag stand-by staan, mocht er iets aan de hand zijn. De avond van tevoren tijdens ons eten hadden we de route bekeken, de buurman kwam nog een landkaart van Nederland brengen, ik gaf hem nog een zelfgemaakte pizza en wat geld mee, en de reis leek beklonken.
Bob had er zin in om helemaal in zijn eentje op pad te gaan. Heel wat anders dan aan de hand van zijn ouders met al hún plannen om in een vouwcaravan van camping naar camping te moeten reizen door Tsjechië. Bob hield van zijn eigen vrijheid en nam daardoor alle verantwoordelijkheid voor zichzelf. Bovendien had hij naast zijn school een goed betaalde baan, zodat hij zijn benzine en brommeronderdelen zelf allemaal kon bekostigen.
Ik vroeg hem of hij in zijn rugzak toch niet vergeten was een paar onderbroeken en een tandenborstel te stoppen. ‘Jot’ Maar ik vermoedde dat er in zijn rugzak meer puch-onderdelen dan schone T-shirts zaten.

Terwijl hij wegreed, schoot mij ineens het woord Ho’oponopono te binnen. Nooit eerder had ik hiervan gehoord, totdat mijn Zuid-Afrikaanse geliefde hierover vertelde een paar jaar geleden.
Ho’oponopono is een wijsheid uit Hawaï. Een beetje zoals ik over Bob dacht.
Een wijsheid die vooral gaat over je eigen leven in eigen hand nemen en zélf overal verantwoordelijk voor zijn, voor elke gedachte, daad en overtuiging. Zodat je het idee moet loslaten dat de ander, de wereld, de situatie, de oorzaak is van wat jou overkomt. Jijzelf creëert je eigen omstandigheden. En in dat zelf verantwoordelijk zijn voor ook je nare, ontevreden, hatelijke, angstige of minderwaardige gedachtes en overtuigingen – hoe makkelijk om de ander daarvan de schuld te geven – ligt een herinnering ten grondslag vanuit je verleden, diep verankerd in het geheugen. Ho’oponopono helpt ons die verankerde vastgeroeste herinnering los te weken en op te ruimen.
Als we beginnen met te weten dat wijzelf onze eigen angsten creëren vanuit het innerlijke onderbewuste kind, dan kunnen we daar wat aan doen. Hoe? Door de angst of de woede of de onmacht te ‘voelen’ in plaats van het te gaan beredeneren of de ander/de situatie de schuld te geven. Niemand is de schuld van onze angst of woede. We zijn het zelf, ieder moment. Wanneer we ons daarvan bewust zijn, kun je er iets aan doen. Niet als we de schuld wegschuiven.
Door Ho’oponopono uit te spreken, zeg je in wezen: ‘het spijt me, vergeef me, dank je wel en ik hou van je’. Het ‘spijt me’ is gericht tegen het innerlijke kind in je dat jarenlang geleden heeft onder je zware gevoelens. Daarna is het ‘vergeef me’ – een vraag gericht naar de goddelijkheid, je hogere intelligentie – in staat oude herinneringen op te ruimen. Door één te raken met je eigen boosheid, jaloezie, en spanning kom je uit de beknelling ervan. Het maakt je zacht en vrij. Dat veroorzaakt direct een gevoel van dankbaarheid…’dank je wel’, wat je vervolgens afsluit met ‘ik hou van je’, gericht tegen jezelf en alle herinneringen. Elk moment dat je je negatief voelt, een vervelende ontmoeting hebt met iemand, je je wrang of tekortgedaan voelt, gebruik dan het Ho’oponopono. Vergeef jezelf, bedank jezelf en geef jezelf liefde.
In mijn lessen vertaal ik dat altijd als: wees zacht, open en gevoelig. Ontdek je werkelijke diepere wezen dat daaronder schuilgaat. Je negatieve angstige gevoelens, je bunker van gevecht en verdediging, vallen direct weg. Je accepteert jezelf in alle onvolkomenheid.
En door die zachte open gevoeligheid stroomt vanzelf de goddelijke wereld in jou, met haar heling van vroegere pijnen en herinneringen. Dankbaarheid en ruimte (liefde) volgen dan vanzelf.

Het blauwe stipje blijf ik al die tijd volgen. Zo nu en dan houdt het stil. “Even wat olie halen bij de Action”…”Nu tanken”. Dan volgt er een foto aan de kant van een kleine rivier met een hand die een pizza vasthoudt: “lekkere pizza, oma”
Als het volgen van een hele spannende wedstrijd zie ik eindelijk het blauwe stipje na vier uur in Limburg aankomen. Geen billen meer over maar hij heeft het gehaald! Alles zelf in eigen hand gehouden zonder zich zorgen te maken. Ho’oponopono. Ik ben dankbaar voor alles.