BUKKEN
Je kunt nóg zoveel lofzangen zingen, meditatiecursussen volgen, mindfull sessies ondergaan of je onderdompelen in welke vorm van stilte of wellness ook, je wordt pas gevormd door het leven zelf.
Alleen het leven zelf leert je jezelf beter kennen.
Kijk maar hoe je gespiegeld wordt in je dagelijkse handelingen: de manier waarop je door je kamer loopt, of gehaast nog even een paar boodschappen moet doen, een onheus hoge rekening moet betalen, ver weg droomt van het nu vandaan, je reactie van woede omdat iemand een kras op je auto heeft achtergelaten, je gevoel van vergeefs je best te hebben gedaan maar niemand die je een schouderklopje geeft, je verhouding tot je geld, tot je buurman, je reageren op stankoverlast of geluidshinder, je verontwaardiging over het almaar meer rekeningen te moeten betalen, je zitten in de tram naast een stinkende bedelaar of een brabbelende jood die zo wijdbeens zijn gebed opprevelt dat er geen plaats is voor je, of een man die naast je via zijn telefoon veel te luide zaken doet met iemand die hij niet kan overtuigen, het drukke verkeer en de eindeloze files waarin we met gespannen kaken geduld moeten beoefenen.
De wereld om ons heen wordt schetterender en feller en directer in onze schoot geworpen dan ooit. Daarom worden we meer en meer geconfronteerd met onszelf en ons eigen lastige en ongedurige kind. Soms met zelfhaat, soms vol eigendunk, ongeduld, gefrustreerd, opgewonden, lethargisch, boos of jaloers. Het is een wispelturig kind dat om de haverklap van stemming kan veranderen, en zich door zijn eigen kritiek moeilijk kan handhaven. Daarom heeft het zich als bescherming meestal een interessant schijngedrag of een bepaalde rol of een afwerende buitenkant eigen gemaakt in de loop der jaren.
Maar er is ook een andere kant in ons. Er zijn duizenden momenten in het leven zelf waarop het lastige kind ineens vanzelf smelt en er een zachtmoedigheid ontstaat die de andere kant van onszelf, de moederkant, tegen het kind ‘ach’ doet zeggen. Hele simpele momenten. Tussen de schappen van de AH kan het al gebeuren.
Een bejaarde vrouw met een rollator vroeg mij eens of ik haar de hoestsnoepjes van de onderste plank kon aanreiken, want het bukken ging haar moeilijk af. We wisselden wat woorden uit, en ze vertelde dat ze 20 jaar geleden – ze was nu inmiddels 86 jaar – net zo als nu, maar dan nog vief, tussen de schappen van de winkel had gelopen. Toen een oudere vrouw met een rollator haar passeerde had ze die vriendelijk ‘goedemorgen’ gezegd. ‘Dank u wel’, had de oudere vrouw toen gezegd. ‘Waarom dank u wel?’ De oudere vrouw had geantwoord: ‘Het is zo fijn om contact te hebben met iemand, ook al is het maar voor een goedemorgen.’ ‘Weet u’, zei de jongere vrouw toen met een glimmertje in haar stem ‘dan zal ik ook nog even de veters van uw schoenen beter vastmaken want die zitten los’. En ze bukte zich om de veters vast te maken.
Terwijl de vrouw dit kleine voorval vertelde voelde ik hoe mijn spieren – ik was mij geeneens bewust dat ik die zelfs aanspande – zacht werden. Een smeltende vriendelijkheid boog zich over mij heen en fluisterde: Kom maar gewoon thuis want het zijn spookgedachtes van onware emoties waardoor je je steeds weer door de wereld laat verharden. Wees je echte jezelf. Open en zacht. Meer hoef je niet te zijn’. Alle verweer loste op en een liefdevolle sympathie voor de vrouw kwam ervoor terug.
‘Goed, ik ga weer verder, ook al kunnen we nog uren blijven praten’, zei de vrouw toen. Ze maakte aanstalten om weg te gaan, draaide haar rollator om, zei me gedag en liep redelijk kwiek achter haar rollator de gang uit.
Ik riep haar een moment later nog na: ’Dank u wel!’ ‘Ach waarom?’ riep ze nog terug.
Er zijn veel meer engelen dan we weten. Luister en voel maar, dan kom je vanzelf tot rust. Ze zijn overal om ons heen.