De wekelijkse overpeinzingen starten weer…
HET BINNENSTE BUITEN
O zo graag zou ik eens de wereld binnenste buiten willen keren. Zoals je een jas binnenste buiten keert. Dat geeft lucht…Of zoals je een hele oude steen wilt omdraaien naar het licht. Zo graag wil ik de chaos in de wereld binnenste buiten keren om datgene te zien openbreken dat zichzelf in de valstrik gewerkt heeft.
Ik zou de kiem van alle schijn en opsmuk, alle ego en leugens en barmhartigheid en afschuw en verdriet en medelijden en machteloosheid en haat en wellust en geduld en eenzaamheid en ontucht en liefde en hebzucht en onderdrukking en volharding en moed en kracht en angst willen beleven in zijn meest waarachtige vorm. Ook in mezelf. Ik zou willen weten waar alle diversiteit aan emoties, onderlinge strijd tussen mensen, landen, gedragingen, gewoontes en culturen die de wereld bepalen uit voortkomt.
Ik ging dus op weg in mezelf en overbrugde de tijd… een reis naar de diepste kern, naar het middelpunt van de aarde.
En toen ik aankwam zag ik tot mijn grote verbazing NIETS. Het was er absoluut leeg… Geen geschillen, geen strijd, geen ongeduld. Er was alleen maar een absolute eenheid. Voorbij alles. Een oorspronkelijke vrijheid om te gaan en te staan zonder enige druk.
Dus dát ligt aan de grondslag der verschillen: de eenheid. Alles komt voort uit de eenheid en de samenbrengende stilte.
Het enige wat we kunnen doen is de steen in onszelf omdraaien. Alles wat in het donker vanuit gewoonte en overtuiging en strijd vastgezeten heeft, kan in het licht en de stilte zijn eigen vrijheid weer terugvinden. Ik bleek nergens aan vast te zitten.