BLIJF VRIJ
Er loopt een kip in mijn bos.
Een paar weken geleden stopte er naast mijn hek een grijs autootje. Ik was net wat takken aan het snoeien. Daar stapte een oud vrouwtje uit haar auto met een witte kartonnen doos in haar handen. Ze zag mij niet. Met een vreemd soort voorgevoel keek ik toe hoe de vrouw de doos aan de kant van de weg zette. Tot mijn verbazing zag ik hoe er een kale zieke kip uit de doos sprong. ‘Ksssst’ riep het vrouwtje tegen de kip, en de kip liep kakelend weg.
‘Maar mevrouw, wat doet u nu?’, zei ik terwijl ik naar haar toe liep. ‘U dumpt hier zomaar een kip langs de kant van de weg? Een kip die zo ziek is? Wat is er aan de hand met de kip?’
Het leek of de vrouw me niet verstond, dus ik herhaalde mijn vraag. Kort snauwend zei ze ineens ‘die legt niet’. ‘Ja maar’, zei ik ‘misschien zou het handiger geweest zijn als u de kip in het doosje had laten zitten, zodat ik haar hier veilig bij mij achter de omheining kan zetten’. Na verwoede pogingen van het vrouwtje om alsnog haar kip te vangen, schoot de kip ineens om de hoek helemaal weg langs mijn hek naar de ingang van mijn oprit. En daar, in mijn bos, rende ze als een kip zonder kop, dwars tussen de bomen door direct naar de plek terug waar ze uit de auto gezet was, maar dan aan de andere kant van het gaas. Ik was de kip gevolgd.
Vervolgens keek ik naar de oude vrouw en haar auto. Maar de vogel was gevlogen, ze was er snel vandoor gegaan.
Daar zat ik met een kip.
Daarna geen kip meer gezien. Onvangbaar en onvindbaar. De kip was kennelijk stilletjes tussen de bomen en de oude takken haar trauma aan het verwerken. Ze moest doodop zijn.
Totdat heel schuw na een paar dagen – ik had een klein hokje met wat stro en water neergezet, wat kippenvoer gestrooid – ze langzaam als een schimmetje begon te verschijnen, zo tussen de bomen door, op weg naar de gestrooide graantjes. Maar door uitputting stond ze meer te slapen dan dat ze wakker was.
Maar al na een week zagen we ‘Koe-koe’ vitaler en met de dag voller in haar veren komen, en zelfs de kaalte rondom haar nek was aan het verdwijnen. Ze begon langzaam een beetje aan me te wennen. Ondanks haar opmerkelijke schuwheid, tokte ze zachtjes als ik er aankwam.
Ik besloot om haar niet bij onze andere kippen te zetten, maar haar de vrijheid van het bos te geven, gewoon tussen de hippende vinkjes, duiven, merels, eekhoorntjes en groenlingen in.
En daar lijkt ze inmiddels meer dan tevreden mee te zijn. Koe-koe blijkt een boskip te zijn die haar eigen weg wil gaan. ’s Nachts slaapt ze op een tak en niet in haar gerieflijke hokje, overdag loopt ze als een grande dame op sierlijk hoge poten stijlvol tussen de bomen door. Niemand doet haar wat. Maar niemand die ook weet wat haar overkomen is.
Toch schijnt dat niet meer van belang. Alleen in vrijheid kan nieuw leven gedijen. Alleen in vrijheid gaat alles weer bloeien en stromen. Vrijheid is een zuiver werkende natuurwet die van kip tot mens geldt. Als we onszelf vrij geven dan stroomt alles kleurrijker, zuurstofrijker en vitaler door ons lichaam heen.
Hoe kan dat eigenlijk…dat levende wezens zo gevoelig zijn voor vrijheid? En we ziek worden van vastzitten in onze eigen opvattingen, emoties, angsten, rollen en verwachtingen? Waarom kunnen we zo moeilijk ons masker niet gewoon van ons afgooien? Omdat we bang zijn voor de vrijheid, bang zijn voor onszelf in feite, bang voor onze eigen natuur die ‘leeft’ van de vrijheid. Bang voor de leegte die dan verschijnt, de stilte, het niets. We willen alles opvullen, want de hele wereld doet dat praktisch altijd, alles opvullen…Daarom hebben we het niet door van onszelf. Daarom voelen we ons diep van binnen neurotisch ontevreden omdat we niet onze natuur volgen, die simpel van zichzelf vrij is. Onze wereld zit vol begeertes en verlangens die we, als onze ziel, aan de duivel hebben verkocht. We kunnen zelfs niet even stil zijn en luisteren en kijken met zachte lege ogen naar wat er gewoon is. Alles moet een doel hebben… arme mensen die we zijn.
Alleen in vrijheid kan nieuw leven gedijen, alleen in vrijheid kan ons bloed weer vitaal stromen. Maar dan moeten we leren loslaten, zacht worden voor onszelf, en grondig en radicaal iets doorsnijden waar we zo aan gehecht zijn. Dan pas wordt stil geluk geboren.