ALS EEN KLEINE OLIEVLEK
Mensen die nog niet zolang de yogalessen volgen, vertellen mij vaak na de les dat ze het soms moeilijk vinden hun gedachtes tot rust te brengen. Geen enkel probleem. Geef ze maar de vrijheid, zeg ik dan…
Ons dagelijkse hoofd is immers de hele dag één denkwereld, één hoofdmoot. Gedachtes beheersen ons altijd, want wij leven dóór onze gedachtes.
Hoe zouden we dan, als we daar nog niet in geoefend zijn, onze continue gedachtestromen, die vooral uit onze emoties en gewoontes voortkomen, zomaar even weg kunnen schuiven? Net als we ze één seconde weggeschoven hebben, schieten ze onbewust alweer omhoog. Gedachtes zijn als elastiekjes die altijd weer terugspringen. Als een varkensstaart die – ook al wil je de krul eruit halen – direct weer in de krul terugspringt.
Toch is de vraag vooral bij de beginneling altijd weer hetzelfde:
“Ik zou zo graag eens langer mijn hoofd willen leegmaken. Ik wil zo graag even rust in mijn zenuwen. Ik sla op hol als ik niet voor een moment al die zorgen en emoties kan loslaten. Ik voel mezelf vastzitten als in een wurgtang. Hoe kan ik mezelf vrijmaken?”
Het enige antwoord is: inzicht krijgen, geleidelijk inzicht krijgen in jezelf. Door jezelf te leren voelen en je gedachtes waar te nemen. Om dan met verbazing te ontdekken dat je dagelijkse gedachtes je altijd in een verkrampte ik-staat vasthouden, waar je je nooit eerder van bewust was. Ben jij dat echt? Die neurotisch opgejaagde mens? Dat kan toch niet waar zijn!
Maar wie ben je dan wel?
Dat is wat je aldoende in de lessen leert, de rechtstreekse werkelijkheid naar je diepe zelf, dat voorbij het denken ligt. Waarbij de adem, verbonden met de speciaal daarvoor bestemde energetische houdingen, het natuurlijke geneesmiddel is dat je uit je oude verkrampingen, je opgesloten beklemmingen en je innerlijke spanningen weghaalt.
Vooropgesteld moet worden dat ons brein het belangrijkste is wat er bestaat. Alles wordt in de wereld door ons denken gecreëerd en in materie omgezet. Het denken is het machtigste apparaat dat er bestaat op aarde. Het heeft iedere seconde diepe invloed op ons gemoedsgestel, op onze omgeving en op onze hele leefwereld. Het bepaalt de energie van de hele samenleving. Aan een vredige samenleving gaat een vredig en evenwichtig denkpatroon vooraf. Maar wanneer het denken gejaagd, jaloers, angstig, hebzuchtig of vredeloos is, wat het vaak is, neemt de ruimte om ons heen diezelfde vormen aan. Zoals in deze tijden in de samenleving zichtbaar wordt waarin niemand meer weet wie nog recht en wie onrecht spreekt, waar nog wijsheid te vinden is en wie nog betrouwbaar is of niet. Hoe kunnen we dan nog spreken van een samen-leving?
Hoe belangrijk om dan heel eerlijk te kijken naar ons eigen denkpatroon. Hoe is het met onszelf gesteld? We zullen schrikken van de flarden onrust en de stuurloze emotionaliteit die we daarin bewust aantreffen. Hoe vast we zitten aan overtuigingen en ideeën die weinig flexibiliteit en geduld toelaten. Hoe we bij het opstaan al gejaagd de dag be’denken’, met een drukkend gevoel van zoveel-te-moeten, met het doel ons ‘ik’ vandaag kostte wat kost weer zien te laten overleven. Het wordt allemaal aangestuurd door onze gedachtes waar we volkomen in geloven en waar we ons volledig mee identificeren.
Maar hoe kunnen we geloven in de integriteit en eerlijkheid van iemand die vanuit de onrust gevoed en aangestuurd wordt? Immers, als we diep naar binnen kijken zien we dat bijna elke gedachte strijd, geweld of onrust, opwinding of opgejaagdheid veroorzaakt. Zijn we dat dan ten diepste? Is die innerlijke oorlog ons menselijke lot hier op aarde?
Een van de grootste onbenoembare mysteries is onze eigen innerlijke geest. Diep vanbinnen is er in ons een wereld die net als een geurige bloem of een onmetelijk wijd landschap of een zonsopgang alleen maar ‘geschouwd’ kan worden in stilte. Zelfs gedachtes verstommen als we onszelf gadeslaan.
Ja, wij zijn – ken u zelve – ten diepste die stille geest voorbij dat denkstemmetje. Wij zijn die stille totale wereld die innerlijk bekeken kan worden. Een immens wijde wereld die geen gepraat en gediscussieer kent. Dat is onze werkelijke aard. Ineens voelen we wat ontspannen en vrij leven is. In pure simpelheid.
Ineens weten we dat we naar dit weggeborgen geheim ons hele leven al onbewust op zoek waren. Maar dat is een proces van thuiskomen in onszelf waar we aan moeten wennen. De meeste mensen hebben daar tijd voor nodig, en geduld, want ons denken is hardnekkig. Hoe kunnen we geloven in zoveel vrijheid en vrede?
Dat is wat we oefenen. Steeds weer. Elke keer weer verrassend nieuw en anders.
Maar als we dat contact met ons diepste zelf weer kwijt raken…niks erg. Eenmaal het deurtje op een kier gezet, dan kan dat alleen maar verder opengaan. Een verlangen is gewekt.
En dat verlangen, om meer in vrede met onszelf te leven, zal ook onze omstandigheden en de samenleving op een wonderbaarlijke manier beïnvloeden, als een kleine olievlek.