VOL VAN WAT ER GEWOON IS

‘Oma, ik verveel me…wat ga jíj doen vandaag?’ Mies, met een Frans strooien hoedje op haar hoofd, komt binnen en loopt zuchtend naar het aanrecht waar ik net wat maiswafeltjes met honing aan het smeren ben. Ik moet lachen. ‘Je nu al vervelen?’ Nog geen twee dagen geleden rende Mies juichend bij me binnen en riep, in de keuken wild rondjes draaiend: ‘Ik heb vakantie!’ Helemaal vol van vrijheid.
‘Wil je een wafeltje?’ ‘Eh nee’ ‘Echt niet?’ ‘Nou ja…’ Dan herhaalt ze nog even verveeld: ‘Wat ga jíj doen vandaag?’ ‘Hm…weet niet precies, in ieder geval een verhaaltje schrijven. Misschien een ideetje voor je?’ Mies veert op. Dat is een goed idee! Het malle hoedje op haar hoofd wiebelt mee. Maar dan niet langer met een pen – de ideeën stromen ineens uit haar mond – maar alles uittypen en uitprinten omdat dat veel echter staat. Misschien er een klein boekje van maken? vraagt ze zichzelf hardop af. ’Oh nee dat kan niet, want ik ben al een boek aan het schrijven met Fien.’ Maar dan vragend naar mij: ‘Ik kan toch zeker ook los van Fien een boek alleen voor mezelf maken?’ ‘Tuurlijk’, zeg ik ‘dat zal Fien helemaal niet erg vinden.’ Wat een goed idee.
‘Daaaag!’ En weg is ze, vol van het ene.

Wat een groot verschil tussen vol zijn en je verveeld voelen. Een kind kan zo vervuld/ver’vold’  raken door een plots opkomend idee – een poppenhuis maken van een simpele kartonnen doos, winkeltje of dierentuintje of doktertje spelen of kabouters en feeën tussen de bomen gaan zoeken – dat het direct de knop van alle verveling of boosheid weet uit te zetten. Niets van het vorige oude gevoel blijft over. Wanneer een kind vol is van dat wat er is, komt een stroom van speelse nieuwe energie vrij.

Jammer genoeg raken we als we groter worden dat totale ‘er zijn’ kwijt. We moeten het delen met onderhuidse jankerige ontevredenheidsgevoelens die ergens in onze buik blijven hangen en een diep verdoken verdriet kunnen we niet meer kwijtraken. Zorgen over de toekomst, een baan, onze relaties, onze financiële middelen en een goed verkoopbaar zelfbeeld naar de buitenwereld toe, komen ervoor in de plaats. Nog een geluk dat de wereld zich zo bemoeizuchtig en beïnvloedbaar aan ons opdringt, tot diep in elke minuut van ons dagelijkse leven, met al haar wereldomspannende media en afleiding, nieuwe gadgets, haar digitale hightech en haar steeds snellere communicatiemiddelen, zodat we ons nooit hoeven te vervelen en onze onzekere gevoelens weg kunnen duwen onder karrenvrachten up-to-date-en-bij-moeten-blijven, prestatiedrift, een happy face, en onze huid duur zien te verkopen. Het gaat fantááástisch goed met ons.

Maar diep vanbinnen voelt het zo raar soms…zo knagerig rusteloos. Ergens voelt het binnenin alsof we helemaal niet zo gelukkig zijn. Eigenlijk voelt dat voortdurend zo, tenzij we dat gevoel verdoven of smeken om afleiding. Het keurige maatpak aan de buitenkant toont aan de binnenkant nogal slordig, vuil en vol van gaten. Hoe kan dat toch? Geen idee. Niet naar kijken. Het hoort er kennelijk bij. Anderen klagen immers ook niet. De strijd moet koste wat kost gestreden worden.

Vanmiddag zag ik een merel een bad nemen in de waterbak onder mijn notenboom. Een andere merel stond rustig te wachten tot het haar beurt was om te badderen. Vervolgens wisselden ze elkaar af en kon de vorige opnieuw in het water. Een rustig tijdloos schouwspel dat ik in de wereld en tussen de mensen niet zo gauw meer tegenkom. Het leek of mijn denken brak en er een nieuw brein, stil en helder, voor in de plaats kwam. Ineens herkende ik weer het diepe vrije gevoel, dat me steeds vaker overkomt nu ik ouder word, dat vol is van nu in dit ene moment en dat er werkelijk en alleen maar toe doet. Zonder denken en zo stil. Zo belangrijk. Maar met zo weinigen te delen. Zoals een onbevangen kind ook in haar eentje een nieuwe wereld voor zichzelf creëert, daar zo gelukkig van wordt, en besluit een boek te schrijven maar niet weet waarover ze gaat schrijven. Het komt vanzelf.
Krishnamurti zegt dat alleen een dode geest vol zit van overtuigingen, zorgen, angsten, herinneringen, inspanningen en opofferingen om iets te zijn, iets te worden. Vele dode geesten om ons heen. Maar een jonge geest sleept niet de last mee en is constant nieuw. Ook al kent hij het verdriet, hij blijft vrij.