DANK U WEL
Nee, ze had nog nooit over mindfullness gehoord. Noch over zen of over hoe je met aandacht een rozijntje moet leren eten omdat de geest anders alle kanten opschiet.
Mijn tante Mies was gewoon van haar zelf.
Vaak nog denk ik aan haar. Hoe ze met gratie en vriendelijkheid in het leven stond, en vol aandacht naar mij kon luisteren. Hoe ze statig liep. Hoe ze haar jas aan- en uittrok. Als ze breide gleed elk steekje recht en averecht vloeiend door haar handen. Hoe haar simpele handelingen, als het openen van een blikje kattenvoer of het vullen van een botervlootje me nog altijd bijblijven. Zo vriendelijk en aandachtig zag het eruit. Hoe ze na de afwas haar handen zorgvuldig met atrix insmeerde en dan haar armen heen en weer zwaaide om haar handen te drogen. Hoe ze vlak voor het naar bed gaan de leeggedronken glaasjes of kopjes nauwgezet met een klein beetje water op het aanrecht zette. Wat is het toch dat ik zo geboeid was door haar? Zelfs als ze naar haar groene Dafje liep en met haar auto wegreed was daar die rustige vriendelijkheid. Hoe ze midden op het kruispunt met een charmant zwaaiend gebaar voorrang nam waar ze helemaal geen voorrang had. Natúúrlijk kreeg ze voorrang
Alles verliep bij haar vol gratie, vriendelijkheid en….vanzelf.
Zelfs de morfineprik, vlak voor haar sterven, ging gepaard met haar laatste welgemeende woorden en haar zachte glimlach: “Dank u wel”
Ik zal het nooit vergeten wanneer ik mij opgejaagd en gehaast voel.
In de diepte van ons eigen wezen is alles goed en vredig.