HARA, HET DRAGENDE MIDDEN
Een aantal maanden geleden had hij het boek “Hara en het dragende midden van de mens” van mij geleend. Het forse boek, geschreven door Karlfried Dürckheim, stond al ruim 40 jaar in mijn boekenkast, een zeldzame uitgave inmiddels, en was mijn eerste werkelijke kennismaking met het begrip ‘hara’. Daarna heb ik nooit meer zo volledig en genuanceerd het begrip ‘hara’ beschreven gezien vanuit de Japanse zen.
Ondanks dat het boek in redelijk archaïsche taal geschreven is – lange zinnen die je soms twee keer moet lezen – bleek degene die ik het boek had uitgeleend er toch plezier aan te beleven.
Daarom verbaasde het me enigszins dat hij deze week na de les vertelde dat hij een cursus ademhalingstechniek – vanuit de bekende Wim Hof methode – ging volgen omdat zijn adem veel te hoog en te kort was (iets wat overigens bij de meeste mensen het geval is). En of ik die techniek kende. Nee, niet nodig.
Voor mij valt alles op zijn plaats als een mens eenmaal zijn hara ontdekt heeft. De hara is het zwaartepunt rond de navel in de buik, het centrum van ons wezen in ons lichaam, waar de oorsprong van alles ligt. Als een mens meer en meer gecentreerd raakt in zijn hara (niet als een theorie maar als een ervaring) wordt vanzelf de adem trager en lager. Frappant en efficient om te voelen hoe daardoor de adem haar oorspronkelijke ruimte in de buikholte inneemt. Zo natuurlijk komt hiermee ook het onderlichaam tot leven. Het doet mee met de bovenhelft.
Leven vanuit onze basis, in de kom van ons centrum, in de kern van ons vertrouwen, verandert ons staan en zitten en werken in het leven immens. Sterk en rustig… ons middelpunt beneden en niet langer in de volte van ons hoofd.