JE INNERLIJKE “WIFI” INSTALLEREN
(Een oude overpeinzing uit 2014, toen ik regelmatig naar Zeeland trok om er in mijn caravannetje te bivakkeren. Dit gaat over de eerste keer dat ik er verblijf)
Er klopte iets niet, ondanks dat ik me geweldig goed geïnstalleerd had in mijn kleine caravannetje. Alles had een eigen plekje gekregen: een knus bedje, een behaaglijk warm gaskacheltje, een miniem kookplekje, een fijne schrijftafel. Wonderlijk hoe alles zo netjes paste. Zelfs een vaasje met seringen prijkte geurend op de tafel. Toch klopte er iets niet.
Ik was het zelf. Het leek of ik zelf nog niet in mijn nieuw gecreëerde hutje paste. Buiten was ik verbonden met de luchten, de dijken, de omgeploegde akkers en het wijde water, maar binnen bleef er nog iets onverbonden leeg. Waaraan merkte ik dat? Ik kon de wereld niet loslaten. Juist op dit mooie stille kleine plekje, waar ik zo naar uitgezien had, bleef de wereld aan mij knagen. Onzekere gedachtes en twijfels over wie ik was, wat ik van mijn leven had gemaakt, hoe ik mijn yogalessen gaf, wat al mijn tekortkomingen daarin waren, hoe stiekem groot mijn ego was… Kortom een mengeling van emoties en oude dingen die de kop opstaken waar ik thuis weinig last van had. Daar kon mij alles gestolen worden wat de wereld van mij verwachtte of van mij wilde.
Ineens realiseerde ik mij hoe noodzakelijk het is om in een woonhuis, hoe klein en petieterig ook, een kosmische innerlijke ‘wifi’ te installeren, een open poort naar een wijdere wereldverbinding te maken die elk klein hutje vrijelijk in en uit kon stromen. Maar een mens moest wel zelf die verbinding aanleggen.
Hoewel mijn meditatiekussen al wel klaar lag, had ik er nog geen plekje voor ingeruimd. Nu voelde ik hoe belangrijk een dergelijke verbindingsplek was.
In stilte ga ik nu hier binnen in mijn kleine caravan een open doorgeefluik maken om mijn serieuze hoofd in te ruilen voor een onserieus speels hart, zodat mijn woonplek een voller aroma gaat krijgen. Ik meen dat elk huis een dergelijke wifi-verbinding nodig heeft om de inwoner steeds opnieuw bewust te maken dat hij slechts een eenvoudig ademend kind is temidden van een oneindig kosmisch veld. Meer wordt niet gevraagd. Pas dan zal alles zorgeloos kloppen. Zonder dat we het begrijpen.